Uyutmayın beni haykırışlarında bulunan canlılarımız, kimisi "sokak", kimisi "başıboş", kimisi "terk edilmiş", kimisi "sahipsiz" sıfatları ile anılan bizim kedi ve köpeklerimizdir aslında. Bir bölünmüşlük ve kutuplaşma üzerinden; sokaklarda yaşamaya terk edilmiş köpeklerimizle ilgili "uyutma", "ötenazi" kavramları kullanılarak, 20 yıldır doğru dürüst uygulanmayan 5199 sayılı Kanunun kamu otoritesine yüklediği sorumluluklardan kaçmaya çalışıyoruz. Çözüm belli; kısırlaştırma, aşılama, ama hayvanları öldürmek değil!
Yürürlükte olan mevzuatta hepsi var, yazdık daha önce; hastalıkta, saldırganlıkta, köpek sayısının nasıl kontrol altına alınabileceğinde, kısırlaştırma, aşılama, bakma, besleme, bunların hepsi düzenlenmiş, ama sorun bakış açımız, yol açtığımız sorunlara bulduğumuz acayip çözümler.
İyileşme olanağı bulunmayan ve acı çeken bir insanın iradesi ile hayatına son verebilmesi olarak tanımlanan "ötenazi" yöntemini, ağzı olup dili olmayan masumlara uygulamaya çalışmak da neyin nesi? Hukukumuzda yeri olmayan ötenazi gibi nereden çeksen oraya gidebilecek öldürme ve ölmeye izin verme yöntemi; hangi şekil ve şartlarla sokakta yaşamaya terk edilmiş, bakıma, korunmaya muhtaç köpeklere uygulanacak? Böyle bir yöntem kalıcı çözüm olarak masaya getirilebilir mi, insani, vicdani, hukuki sayılabilir mi?
Çözüm belli ve kolay; önce planlı, programlı kısırlaştırmak, aşılamak, gözetip korumak, üretimi ve satışı yasaklamak.
21. yüzyılda; insanın sebebiyet verdiği sokak hayvanı sorununun çözümü, insani, vicdani ve hukuki olmayan yöntemler olmaz, olamaz!
Sokakta yaşayan can dostlarımızı uyutmayalım, gerekli tüm tedbirleri alarak yaşatalım.