Sabah uçakla Konya’ya geliyoruz. Sabah kahvaltısını sosyal tesislerde yapıyoruz. Daha sonra Karatay Müzesi ve Alaaddin Tepesine çıkıyoruz. Bizi yüzyıllar öncesine götürüyor. Orada huzurun tadına varıyoruz. Daha sonra Şems’in makamına gidiyoruz. İçimizden onunla sohbet etmek geliyor. Onun bizim dualarımızı duyduğuna dair o gülümseme ve kalp çarpıntısı geliyor. Tefekkürle doluyor aklımız, bir mutlulukla doluyor içimiz. Ve Mevlana… Bizi kendine çağırıyor. Kalabalığın içinde O’na kavuşma arzusuyla yanıp tutuşuyoruz. Teker teker odalarda dizilen figürlerin, sergilenen eşyaların ve kitapların ardından usulca selamlıyoruz. O’nun da bizi selamladığı umuduyla… O, bizi duyuyor. Hoş geldin diyor. O birkaç saniyelik anda gizli bir muhabbet başlıyor aramızda. Birkaç saniye yetiyor birçok şeyi anlamaya. O'nun veliliğini, büyüklüğünü tekrar anlıyoruz. Oradan Meram’a etli ekmek yemeye gidiyoruz. Çok güzel mekanlar var. Doğayla bütünleşik halde etli ekmeğimizi ve yanında serpilen salataları yiyoruz. Gerçekten etli ekmek tadılası bir yemek… Yerinde yenilince de apayrı bir tat veriyor. Bir günlük gezinin son durağı, Mevlana Kültür Merkezi… Her cumartesi 19:00’da sema ayinleri oluyor. Semazenler Allah aşkıyla mest olurken, biz de kendimizi sorguluyoruz. İlahi aşkın neresindeyiz? Allah bizi güzelliğe iyiliğe çağırıyor. Bizse inatla kötülüğe doğru yürüyoruz. Mevlana’yı örnek alabilsek keşke… Varlığımızı O’nunla yoğurabilsek. Her şey daha güzel ve daha doğru olurdu. Olması gerektiği gibi… İnsan özündeki iyiliği yakalayıp sımsıkı tutmalı, hiç bırakmamalı. Tıpkı, Mesnevi’deki gibi… Aslında baştan son okumak, bugünün insanının da ihtiyacı… Kuru kuruya sema gösterilerini izlemekle olmuyor. Mesnevi’yi anlamak, idrak etmek, hayatına geçirmek gerek. Günümüz insanının Mevlana’yı anlamaya daha çok ihtiyacı var. Ziyaretler, insanı daha çok teşvik edebiliyor o eserleri okumaya. Bu yüzden Konya’ya mutlaka gelmeli. Burayı içine çekmeli insan. Konya, tüm ihtişamıyla bizleri kendine çağırıyor. Algılayabilene… Dilara Pınar ARIÇ