“Aslında… Çok iyi olurdu… Hava kararmaya başladı, istersen başka bir zaman yapalım. Seni evine kadar bırakmamı istersen eşlik edebilirim.” Bella reddedildiği için utanmıştı. “Özür dilerim, ben kendim giderim. Size zahmet olmasın.” Rasputin yaptığı bu hareketten pişman olmuştu. Bella’nın elini tuttu. “Lütfen beni yanlış anlama Bella, sen önce gelmek istememiştin eve geç kalırsam merak ederler demiştin ya ben aslında o yüzden yani ben de sana çiftliği gezdirmek isterim. Bunu isterseniz ailenizden izin alarak yaparsak bence daha iyi olur, öyle değil mi?” Bella sevinmişti gülümsedi utandığı için yanakları kızarmıştı bu hali Rasputin’i etkilemişti. Sıcacık ellerini tutmak huzur vermişti. Kalbinin de hızlı çarpması bu huzura eşlik ediyor gibiydi. “Tamam, en kısa zamanda bunu yapalım.” dedi Bella. Birlikte seyrek taşlı yoldan yürüdüler, çoğunlukla kurumuş, sararmış uzun çimlerle kaplı yoldan sessizce yürüdüler. Kapının önüne geldiklerinde Bella durdu. “Çok teşekkür ederim Fid, buradan sonrasını kendim gitsem iyi olur, kahve içinde teşekkür ederim, kendine iyi bak.” “İstersen evine kadar gelebilirim, yani istersen.” Bella gülümseyerek yürümeye devam etti. Ne kadar hoş bir yüzü var, güçlü biri olduğu belli. Konuşması da çok düzgün, belli ki kültürlü… Maria’ya bahsetsem kızar mı acaba? En iyisi şimdilik bir şey söylemeyeyim, yoksa boş yere telaşlanır. Eve nasıl geldiğini anlamamıştı Maria kapıyı açıp, telaşla konuşana kadar. “Bella kızım nerede kaldınız? Çok merak ettim.” “Özür dilerim Maria, zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Kusura bakma olur mu?” “Yemek hazır hemen geçelim isterseniz” “Çok iyi olur, çok acıktım bende” “Simon, lütfen dinle beni, çok güzel bir kız… Diğerleri gibi değil.” “Ne fark ettin sadece yirmi ya da bilemedin yirmi beş dakika da” “Anlamıyorsun işte… Çok zeki, insan hem zeki hem güzel olur mu diye hep merak etmişimdir.” “Tamam, yeter bu kadar ben dışarı çıkıyorum, sen otur hayal kur dostum.” Rasputin gülümseyerek merdivenlerden çıktı, eskiden Benjamin’e ait olan yatak odasına girdi, yatağa uzandı. Bella’yı düşünerek uykuya daldı. Gördüğü karışık rüyalar yüzünden uyandı, dışarı da göz gözü görmeyen bir fırtına vardı. Pencereden dışarıya baktığında ağaçların bazılarının devrildiğini gördü. Çiftlik toz duman içindeydi. Simon’nun kapıyı kırar gibi açıp içeri girmesiyle irkildi. “Dostum, bu bir felaket, hemen ahıra gitmeliyiz, yıldırım düştü, yangın çıktı.” “Atlar aman Tanrım, koş Simon.” Gördüğü manzara korkunçtu. Yangını söndürmek gerekiyordu, hemen koşup, çeşmeden su taşımaya başladı, yangını söndürmeye çalıştı ama ahır tamamen yanmıştı, üç atı da ölmüştü. Gücü tükenmişti. Simon yanına geldi, elini omuzuna attı, dönüp birbirlerine sarıldılar. “Bella uğursuz bir kadın, onu bırak.”   Aydan Erdoğan Kin Roman'ımının tamamını her hafta cuma günleri https://habergalerisi.com/yazar/aydan-erdogan/ait-tum-kose-yazilari-138 bu adresten okuyabileceksiniz. Bana destek için yazar köşemi takip edebilirsiniz. Ayrıca Twitter'den takip etmek isteyenler: https://twitter.com/ploutos35