Özşefkat ile Konfor Alanından Çıkmak

Ne güzel bir şeydir konforlu yaşamak ve konfor alanı değil mi? Son zamanlarda en sık kullanılan cümlelerden biride “konfor alanı” dır… Peki nedir bu alan?

Kısaca; insanın sıklıkla yaptığı alışkanlıklarının, rutinlerinin oluşturduğu ve aşina oldukları alandır. Sabah uyanınca yaptığı, her gün gittiği işi, arkadaşları, hobileri, yaptığı sporlar, yedikleri içtikleri, gittiği mekanlar, sevdiği müzikler kendini ifade ettiği ve ait hissettiği tüm alanları içermektedir. Bu alandan çıkmak demek ise; tüm bu alanlardan uzaklaşma, vazgeçme durumudur. Kulağa basit gibi görünen ama belirsizliği , yeniliği  ve korkuyu de içeren bir kavramdır. İnsanı en çok kaygılandıran durum belirsizliktir. Bir şeyi bilmemek merak uyandırır, aklına olumsuz düşünceleri getirir, bedende gerginlik yaratır. “Ya… olursa” içeren cümleler belirsizlik bitene kadar insan zihninde döner durur. Tüm bu Belirsizlikle baş etmemek için insanlar alışkanlıktan vazgeçmez …… Peki neden vazgeçemeyiz alışkanlıklarımızdan ya da vazgeçmeli miyiz ? Hayatın gidişatı bazen zorlu bazen ise durağın olur insan belirsizliği sevmediği gibi belirlenmiş heyecanları da ister ancak bunun denetimini elinde tutarsa kaygılanmaz. Hayatının gidişatını sorgulamaya başlayan, kendini umutsuz ve huzursuz hisseden, süregiden durumlardan zorlandığını fark eden artık sıkıldığını ve dayanamayacağı söylemleri o alışkanlıkların insana iyi gelmediğini ve sadece konfor alanı olduğu için yaptığını gösteren seslerdir… Bazen ise; her şey yolunda olduğunda ,anlam verilemeyen huzursuzluk, bir şeylerin eksik olduğu hissiyatı oluşur, insanın kendine  yetmediğine ve sanki az kaldığı şeklinde sesler olarakda çıkabilir… İşte tüm bu sesler  konfor alanından yani alışkanlıklardan, rutinlerden  azar azar uzaklaşmak ya da değiştirmek gerektiğini göstermektedir. Bunu yapmak insanı korkutsa da bazen bir anda olabilir, ancak  bunlar hatalara sebebiyet verebilir. İşte tam bu noktada insanın ihtiyaç duyduğu, korkusunu azaltmayı sağlayacak ve kapsayıcılığını arttıracak olan  “özşefkat” tir. Özşefkat kavramı insanın kendine duyduğu şefkat, merhamet ve toleransıdır. Başkasının başına geldiğinde duyduğu şefkati, ilgiyi anlayışı kendine göstermesi durumudur. Kendini sertçe eleştirmemesi, kabul etmesi ve yüzleşmesidir de. Konfor alanından uzaklaştığında; mesela işini değiştirdiğinde, ayrılmak istediğinde, karar alman ve vazgeçmek istediğinde;  iç sesinin sana hissettirdiği suçluluk, değersizlik ve yetersizlik inançlarını azaltmak için çok önemlidir “Öz şefkat”.. Çok yorulduğunda, bir işi başardığında, biriyle bir şey paylaştığında, iyilik yaptığında, ilgiye ihtiyaç duyduğunda kendine verilen en büyük armağandır. Kendi sırtının sıvazlanması, kendine aferin demektir. Başkasına sunulan cömert iltifatları kendine etmektir. Bu bizim kültürümüzde yabancı bir eylem olsa da zamanla artmaktadır. Öz şefkat göstermeye başlayan insan her ne olursa olsun bunu denemeye karar verdim, bunu deneyimlemek benim için yeni ve olabilecek her durumda bunun sorumluluğuna hazırım kabul ediyorum diyerek kendine acımasız olmaz ve şefkat gösterir. Konfor alanından çıkmak gelişimi ve öğrenmeyi de beraberinde getirir. Bunu hatırlamak ve uygulamaya çalışmak konfor alanından çıkmak için küçük ama etkili bir adım olabilir. Bunu yapmak için ne yapmalı? Diyelim ki konfor alanından çıkmaya karar veren sesleri fark etti ve kararını verdi nerden başlayacak? *Öncelikle kendi yaşam yolculuğunda kendinin en iyi hissettiği anları, yapmaktan zevk aldığı ve kendi gibi olduğu alanları düşünmeye başlamalı korkuları kaygılarıyla yüzleşmelidir. *Bu iyi hissettiği alanları arttırmak için küçük ama önemli adımlar atarak başlamalı. Mesela işinden memnun değilse ne yapmak istediğini bulmalı önce o alanda eğitim alabilir, araştırma yapabilir sonra iş bakabilir, yanında mutlu olmadığı, onu eleştiren ve kendi gibi hissettirmeyen arkadaşlarının yanında nasıl bir yol izleyeceğini düşünmeli önce sözlü yüzleşmeli gerektiğinde enerjisini başka yerlere harcaması için yollar deneyebilir. * Başarısız olsa dahi devam ettiği durumları düşünmeli, vazgeçmediği ve her sıkıldığında üzüldüğünde yaptığı şeyleri bulmalıdır. Bunlar sizi siz yapan şeylerdir. *Yapmak zorunda olduklarının dışında yapmak istediği şeyleri keşfetmeli bunun içinde enerjisini öncelikle kendine yöneltmelidir insan kendine yönelen insan öğrenir ve gelişir. Tüm bunlara rağmen adım atamadı mı korkuları, kaygıları ve alışkanlıkları baskın mı oldu? O zaman da hazır olmadığını kabul edip bunun normal olduğunu ve buna da ihtiyacı olduğunu kendine söyleyip şefkat gösterecek ve hazır olduğu zaman adım atmaya başlamalıdır… “Bazen kendini keşfetmek için öncelikle kaybetmek gerekebilir”. Ceyda İŞ VARDARLI Klinik Psikolog