Hangimiz Özlemedik Ki

O mutluluk kokan çocuklukluğumuzu sokakta toza topraga bulaşan kıyafetlerimizi.

Hangimiz Özlemedik Ki  Annemizin hadi eve gel diye seslendiğinde biraz daha oynamak için ısrar ettigimizi. Ve o kuzineli sobanın etrafına oturup ısınmaya çalışırken üstünde ekmek kızarttıldıgı içinde patates közlendigi o mutluluk saflık iyilik merhamet ve en önemlisi insanlığımızı henüz kaybetmediğimiz o yılları.... Hangimiz Özlemedik Ki Hadi gözümüzü kapatalım geçmişe doğru bi yolculuk yapalım. Aklınıza ilk gelen ne olurdu çocuklugunuza dair.. Sokakta arkadaşlarınızla misket oynadığınız mı yada gazozuna çift kale maç yaptığınız mı. Yoksa köyde o mis gibi kokan havada ağaç gölgesine uzanıp bulutlara şekiller yükleyip hayal alemine daldığınız mı. Şu an eminim hepinizin gözünün önünde geçmeye başladı o cocukluk yılları.. Şimdiki çocuklara bakıyorum da herşeyden mahrum daha dogrusu çocukluğun tadını almadan büyüyorlar.. Evlerde bilgisayar başında veya telefonda oyun oynayarak tozun toprağın tadını almadan çamura bulanan o ufak ellerin sıcaklığını hissetmeden bir ağaca çıkıp o mis gibi meyveyi dalından koparıp yemeden ve o dallarına salıncak kurup kollarını açıp, gözlerini kapatıp hadi daha hızlı salla deyip gökyüzüne doğru uçmanın hazzını yaşamadan. Peki ne değişti o günden bugüne hayatlar mı insanlar mı dünya mı ... Bunun suçlusu kim? Neden hepimiz ahh o eski günler diye iç geçirir özlem duyarız? Bence bizler değişiktik... Mutluluğu unuttuk .. Hep daha çok şey istedik ..Ve zamanla bu katlanarak devam etti .. Bu öyle bir hal aldı ki doyumsuz herşeyi olan ama mutlu olamayan insanlar haline geldik.. Ne acı verici değil mi? Peki sizce bu durumu değiştirebilir eski mutlu günlerimize geri dönebilirmiyiz? Bir düşünün mutlu olmak için nelerden vazgeçerdiniz? Ya da tam tersi mutlu olmak için neleri göze alırsınız? Gökçe Şahin