Yürek Üşümeleri - Gece mi uykumu kaçırdı, ben mi ayazlarda üşüdüm, belli değil. Ama ayın, birazı ısırılmış misali kızıl dilimi, penceremden bana göz kırpıyor.
Bir de böyle bir görüntünün nelere kadir olduğunu bilse; ve hangi şiirlere ilham kaynağı olduğunu, nice sevdalara kendini gönüllüce buyur ettiğini...
Eh, gel de şimdi yazma... Kelimelerin dili yok, yürekte parçalanırken. Zihnin gel - gitlerine eşlik ederken, onlar da yüreklerini ortaya döküyor.
Bana da aralarından bazılarını seçmek kalıyor özgürce ama birbirimize sahip çıkarak.
Bugünkü yazının konusu yok ama konu yine gider, gider sevgiye dayanır, biliyorum.
Mesela geçen günkü yazıma gelen bir yorum, beni fazlasıyla etkiledi.
"Sevgiyle harmanlanmış bir ailede büyümek " gibi bir şeydi.
Evet, öyle bir ailede yetiştirildim.
Sevgi, evimizdeydi, odalarımızdaydı, soframızda ve aile içindeki demokrasideydi.
Uzaktan yönetildiğimi hissettirmeden, kendimle ilgili kararlarımın arkasında durdular hep ve kontrollü bir özgürlüğün tadını çıkara, çıkara büyütüldüm.
Ama esas büyümem, her ikisini peşpeşe kaybettikten sonra başladı.
Meğer, hayatın her aşaması bir duvar gibiydi ve benim onları aşmam gerekiyordu.
Kimseyi kırmadan, incitmeden, varsın zararı bana dokunsun ama özgürlüğümü, doğru ya da yalnış kararlarımı hiç kimsenin ellerindeki zincirlere teslim etmeden.
Ve bunun da adı yaşamdı... Çocukluk aslında, insan ömrünün en fazla eğitim gerektiren çağı.
Ömre hangi tohum ekiliyorsa, o filizlerle yol alıyor, tomurcuklanıyor ve sonunda meyvelerini veriyor.
Tersi, tabiata aykırı. İşte onun içindir, sevgi konusunda tökezlemem.
Sevgi özen istiyordu, emek istiyordu, anlayış gerektiriyordu ve ev başka, sokak başkaydı ve asıl ders o zaman başlıyordu. Hayat önce sınavını yapıyor, sonra da dersini veriyordu.
Evet konu derin. Yine bulabildiğim, geceye en uygun müziği dinlerken, yaşam bir şerit gibi gözlerimin önünden geçiyor.
Kimler geçti, kimler kaldı...? Gidenlere söyleyecek fazla bir sözüm yok ama kalanlar, yürek haneme bir tuğla. Hayat onlarla güzel, hayat onlarla anlamlı ve özlem hep bir yüreğin kapı eşiğinde. Hep sevgiyle...
Fügen Sezer
Firari Maviler isimli yazımı okumak için TIKLAYIN
Diğer yazılarımı da bu linkten takip edebilirsiniz https://www.habergalerisi.com/author/fugensezer/